در زمستان سال 1377
هستیم. حدود 14سال پيش شماري از كارشناسان و اهل فن،
به سفارش «دفتر طرح و مشاورهٌ نخست وزير»، مجموعه جالب و پرمحتوايي فراهم كردند كه
تحت عنوان«كويرهاي ايران»درتيرماه همانسال(1364)
انتشار يافت. محمدجواد عاصمي، رئيس وقت اين «دفتر طرح»،در مقدمهيي كه براين كتاب
نوشته بود، «مشكل كوير و حاشيهنشينان» آن را صرفاً يك ضايعهٌ ناشي از سياستهاي
زمان شاه معرّفي ميكند:
«حدود
21درصد [يعني 65،34ميليون هكتار] اراضي مملكت ما را مناطق كويري و بياباني تشكيل
ميدهند. كارشناسان بر اين عقيدهاند كه كويرهاي كشور در حال گسترش است. در حالي
كه در سطح جهاني مهار و عمران و آبادي اراضي كويري
اشاره
: نوشته ای که می خوانید بخش دوم گزارشی است در باره آسیبهای وارده برمحیط زیست
ایران طیّ دو دهه نخست حکومت اسلامی. شدّت و حدّت تخریبها به اندازه ای بوده
که هر ایراندوستی را به یاد ویرانگری اشغالگران تاریخی ایران می اندازد - حمله
اسکندر و لشگر اسلام و... و....
جرم و جنایتهای زیست محیطی نظام اسلامی در همه
پهنه ها و
توجه : نوشته فشرده زیر - در سه بخش - رویهم گزارشی است که این جانب در زمستان 1377 تهیه کردم و یک جا منتشر شد *، آن زمان به مثابه مروری فشرده و ارائه بخشی از کارنامه بیست ساله نظام اسلامی در مهمترین عرصه های محیط زیست ایران. گزارش به لحاظ محورهای بررّسی کامل نبود، ولی در آن سالها (18 سال پیش و پیشتر) عمده تخریب و آلودگیها بیشتر در عرصه های نامبرده بودند. وانگهی، در آن زمان هنوز تحلیل از دیدگاه اکولوژی سیاسی